"Υπάρχει ακραίο φαγητό, όπως ακραίο σεξ;" του 'ρθε να ρωτήσει

Σχεδόν πάντα ο ο αστυνόμος Μονταλαμπάνο,έτρωγε όσο ήταν αυτή ανοιχτή στην ταβέρνα Σαν Καλότζερο". Ένα βράδυ όμως ο δρόμος τον έβγαλε στον εστιατόριο "Τζουτζού ο καροτσέρης' καμιά δεκαριά χιλιόμετρα από τη Μοντελούζα

"<<Αν αντέχετε έχουμε "καυτερές σφυρίχτρες">> του είπε ο μουστάκιας.(...)
Ο Μονταλαμπάνο γέμισε το ποτήρι κι έβαλε στο στόμα του την πρώτη πιρουνιά. Ένιωσε αμέσως ότι πνίγεται, έβηξε δυνατά, του ήρθαν δάκρυα στα μάτια. Είχε τη βεβαιότητα ότι ο οισοφάγος το είχε πάρει φωτιά. Κατέβασε με μια γουλιά το ποτήρι με το κρασί, που κι αυτό ήταν πολύ δυνατό

<<Σιγά, σιγά κι από λίγο>>, τον συμβούλευσε το γκαρσόνι-μαγαζάτορας.
<<Μα τι έχει μέσα;>, ρώτησε ο Μονταλμπάνο.
<<Λάδι, μισό κρεμμύδι, δύο σκελίδες σκόρδο, δύο αντζούγιες, δύο κουταλάκι κάπαρη, μαύρες ελιές, ντομάτα , βασιλικό, μισή καυτερή πιπεριά, αλάτι , τυρί πεκορίνο και μαύρο πιπέρι>> απάντησε ο μουστάκιας με μια δόση σαδισμού.(...)

Εναλλάσσοντας τις πιρουνιές με γουλιές κρασί και βογκητά, άλλοτε ακραίας αγωνίας και άλλοτε αβάστακτης ευχαρίστησης (<<υπάρχει ακραίο φαγητό, όπως ακραίο σεξ;>> του ΄ρθε να αναρωτηθεί κάποια στιγμή) ο Μονταλμπάνο βρήκε το κουράγιο να μαζέψει με το ψωμί και τα σάλτσα που είχε μείνει στο πιάτο, σκουπίζοντας κάπου, κάπου τον ιδρώτα που έτρεχε από το μέτωπό του"

("Το άρωμα της νύχτας. Μια υπόθεση για τον επιθεωρητή Μονταλμπάνο" του Αντρέα Καμιλλέρι, από τις "Εκδόσεις Πατάκη" ,www.patakis.gr)